Regen en de pan uit zweten

De eerste 10 dagen in Australie zitten er al weer op, maar als ik me bedenk dat ik twee weken geleden nog liep te zeiken over het koude weer in Nederland voelt het alsof ik hier al tijden ben!

Eenmaal aangekomen op het vliegveld in Adelaide kreeg ik een flinke ondervraging van de douane. Wat ik allemaal wel niet van plan was in Australie en of ik wel een verblijfplaats voor de komende 3 maanden kon doorgeven. Tja, dat ging nogal moeilijk aangezien ik alleen voor de eerste 2 dagen een hostel geboekt had en niet van plan was verder vooruit te denken. Uiteindelijk mocht ik toch het land in en hoefde ik alleen mijn Nederlandse broodjes achter te laten (die per ongeluk in de ruimbagage verzeild waren geraakt en daar al ruim 40 uur hadden doorgebracht). Eenmaal in de zinderende hitte (42 graden!) snel naar mn hostel gegaan om de jetlag uit te slapen. Ik denk niet dat ik ooit in mn leven zo blij ben geweest met het bestaan van de airconditioning!

De eerste roommates waren aardig maar niet echt praatgraag, en keken vooral heel erg vreemd op toen ik heel vrolijk kennis kwam maken. Kennelijk is het toch niet voor iedereen zo normaal als ik dacht om te socializen op hun wereldreis, maar sluit men zich liever op in de veilige wifibubbel van thuis. Toen ik vervolgens avondeten wilde gaan halen bleek Adelaide een soort spookstad waar alles op zaterdag na 15:00 uitgestorven is, dus eindigde ik met een fles water en bak noedels van de buurtwinkel.

De dagen daarna bleken toch niet alle mensen in het hostel zo antisocial als ik dacht, want al waren we met een groep van 4 meiden Adelaide aan het verkennen (dat buiten de weekenden om best leuk is). Samen chillden we in de botanical gardens, gingen naar het strand, bezochten een aantal musea en gingen we naar een tenniswedstrijd: echte toeristen.

Waar iedereen me voor gewaarschuwd had bleek ook echt waar te zijn: Australie is duur. Mijn geliefde kaas- en wijnavondjes worden inmiddels regelmatig vervangen door een filmavond met een fles water, wat eigenlijk soms ook best chill is! Dit is het natuurlijk allemaal waard, want op die manier spaar je voor die ene avond waarop je direct 60 dollar uitgeeft aan een paar drankjes in een pub.

Op donderdag was het dan eindelijk zo ver! Nadat we Allegra (ervaren Duitse backpackster met de typische backpackerdreadlocks) en Chris (ontwijkt elk zonnestraaltje en daarom in de meest bizar hoge temperaturen zelfs onder een deken te vinden) hadden uitgezwaaid vertrokken Lynsey (alle goede dingen komen in kleine pakketjes, 1.52m) en ik op onze roadtrip naar Melbourne. Prachtige uitzichten, landelijke wijnboerderijen, doodvermoeiende hikes door The Grampians (natuurgebied in Victoria), babykrokodillen in iemands woonkamer en heel, heel, heeeel veel regen brachten ons uiteindelijk via The Great Ocean Road in Apollo Bay. We hadden van een stel onderweg gehoord dat we daar echt heen moesten, dus zo gezegd zo gedaan.

Helaas bleken alle hostels bij aankomst totaal volgeboekt.. We stonden al op het punt om een plekje voor de auto te vinden en maar gewoon daar in te slapen toen we uiteindelijk een kamer scoorden in de lokale pub. Hier waren we natuurlijk zo blij mee dat dit uitgebreid gevierd moest worden op de kermis en in de pub (zie bovenstaand stuk over 60 dollar). Volgende dag iets minder fit dan gehoopt om 9:00 achter het stuur en op naar Melbourne!

Na Lynsey bij haar tante te hebben afgezet stond ik er weer alleen voor. Toen ik Melbourne binnenreed voelde ik me even een heel klein wezentje, wauw wat een prachtig uitzicht over de skyline! Inmiddels ben ik al helemaal gewend aan deze metropool en is het een welkome afwisseling na het rustige Adelaide.

Aangezien mij was verteld dat het openbaar vervoer in Melbourne gratis was stapte ik vrolijk met al mijn tassen in de tram, na de huurauto te hebben ingeleverd. Werd ik even raar aangekeken toen ik niet incheckte.. Kennelijk heb je hier ook een soort ov chipkaart en moet je die gebruiken buiten de "freezone". Bleek ik nou echt ruim een half uur buiten die befaamde freezone te zijn zonder enige mogelijkheid tot de aanschaf van een ticket, kaart of wat dan ook. Gelukkig zag ik er met mijn backpack en 4 tassen uit als de typische toerist (Het begon zo goed met alleen een backpack van 10 kilo, zie waar we nog geen 10 dagen later zijn..) en heb ik mijn halve uurtje zwartrijden overleefd. Het hostel waar ik nu slaap is echt prachtig, super schoon en hartje centrum, wat wil een backpacker nog meer?!

Maandag en vandaag mocht ik me dan eindelijk melden op het Australian Open, met als mooi begin de (helaas niet gewonnen) wedstrijd van Kiki Bertens. Verder zal ik er niet te veel over uitwijden naast het feit dat ik er enorm van heb genoten om de top van de tenniswereld te zien shinen (letterlijk, aangezien het 38 graden was).

De komende dagen zal ik de rest van Melbourne een beetje gaan verkennen voor ik zaterdag naar Tasmanie vlieg. Hier zal ik met 3 anderen gaan roadtrippen voor een aantal dagen, waarbij ik hopelijk mijn eerste levende koala ga spotten. Tot nu toe staat de teller namelijk nog op 2 kangoeroes en een heleboel roadkill (dode kangoeroes, koala's enz op de snelweg).

Wat de enge beesten betreft: ik heb tot nu toe alleen nog een hooiwagen gespot, wat stinkende roommates en een paar hele irritante vliegen, dus waarschijnlijk red ik mezelf hier wel!

Liefs en tot snel

Wytske

p.s. Ik heb nog steeds een Nederlands telefoonnummer, wat betekent dat het echt mega duur is om op te nemen als je belt. Als ik wifi heb kan ik gewoon via whatsapp of facebook bellen mocht dat nodig zijn, op die manier bespaar je me weer een flink aantal dollars voor eten (kan ik toch weer een keer lekkere kaas en wijn kopen).