I'm coming home!

Na ruim 3 maanden uit mijn backpack te hebben geleefd was het gisteren tijd om de laatste spullen in te pakken en alles voor te bereiden voor een lange vliegreis, terug naar Nederland!

In de tijd tussen nu en de laatste blog is er nog het een en ander gebeurd..

Vanuit Townsville zijn Michelle en ik verder naar het noorden gereden, om een aantal speciale watervallen te bezoeken. Zo hebben we de hoogste waterval van Australie gezien en gezwommen in de meest gefotografeerde waterval van Australie. Hierna zijn we via Missionair Beach lekker doorgereden naar Cairns, waarbij we onderweg nog bijna twee Cassowaries van de weg hebben gereden. Wisten wij veel dat die beesten bijna uitgestorven zijn en het heel speciaal is als je ze ziet! Dit kregen we pas achteraf van wat locals te horen, plus het feit dat ze zulke scherpe klauwen hebben dat ze je gemakkelijk kunnen doden met hun grote teen. Hartstikke gezellige vogels dus!

In Cairns verzamelt half backpackend Australie zich aan het einde van hun east coast trip. De kroegen en clubs zijn hier helemaal op ingespeeld en elke avond kan je je helemaal op laten gaan in het bruisende nachtleven. Mijn favoriet was the Woolshed met goldfish racing, slechte hitjes en je kan er op de stoelen en tafels dansen. Net Groningen eigenlijk!

In Cairns hebben we veel van onze vrienden die we tijdens de reis hebben ontmoet weer gezien, waardoor de eerste reünie al veel sneller was dan verwacht! Daarnaast mochten we ook beginnen aan de geweldige uitdaging om de auto te verkopen...

Na allerlei advertenties in elkaar geklust te hebben, hebben we die op verschillende websites gepost en alle hostels en supermarkten etc mee volgeplakt. Hierna hadden we er echt vertrouwen in die auto te verkopen.

Voor Michelle was het al snel weer tijd om terug naar Melbourne te vliegen voor werk, en ik zou zodoende achterblijven met de auto. Helaas werd ik er niet veel later op gewezen dat we onze auto helemaal niet mochten verkopen in Queensland, aangezien hij alleen een geldig certificaat van roadworthy had in Victoria... Rare jongens hoor die Australiërs, beetje aparte regels per staat gaan bedenken ipv alles in het hele land gewoon op dezelfde manier te doen.

Terwijl ik dit typ hebben we trouwens echt heerlijke turbulentie boven Maleisië en is m'n buurvrouw er heilig van overtuigd dat we niet heelhuids aan gaan komen. In de werkelijkheid valt dit gelukkig hartstikke mee, en het feit dat je deze blog kan lezen duidt er waarschijnlijk op dat we veilig geland zijn in Londen.

Terug naar die auto.. Na heel wat onderzoek bleek het ongelooflijk veel geld te kosten om de juiste papieren voor de auto te krijgen, en dan kreeg je alsnog niet de garantie dat je m voor een goede prijs kon verkopen. Gelukkig ging ik op mijn voorlaatste avond in Cairns met wat vrienden uit, wat mijn brein tot wat creatieve ideeën prikkelde.

Zodoende was het de volgende dag een geweldig idee om een nieuw ticket naar Darwin te boeken, namelijk vanaf Brisbane ipv Cairns, en smiddags in de auto te stappen om in 28 uur bijna 2000 km te rijden. Super strak plan natuurlijk met een maximumsnelheid van 100 in Aussie, die door alle wegwerkzaamheden eerder rond de 70 ligt. Daarnaast was het ook heerlijk aan het stormen, regenen en overstromen, wat de rit tot een echte adrenalinekik maakte.

Precies 2.5 uur voor mijn vlucht vanuit Brisbane zou vertrekken kwam ik aan op het vliegveld, waar Michelle al op me stond te wachten. Ze was namelijk vanuit Melbourne naar Brizzie gevlogen en zou de auto dan meenemen, om hem in gunstigere omstandigheden te kunnen verkopen. Met ongeveer 2 uur slaap en de nodige cafeïne in m'n lichaam kon ik niet wachten om in het vliegtuig te kruipen en te slapen, maar het mocht niet zo zijn. Vlucht om onbekende reden gecancelled.... Gelukkig hadden de ontzettend *kuch* hulpzame mensen van Tigerair me op een vlucht van de volgende dag gezet, waardoor ik met al m'n spullies op Brisbane Airport mocht overnachten. Best gezellig slapen trouwens naast de incheckbalie met een schoonmaker die 1 keer in de zoveel tijd even tegen je aan stoot om te checken of het nog leeft!

In Darwin aangekomen kon ik helaas niet de tocht doen die ik had gepland, aangezien ze dit jaar het heftigste regenseizoen in 8 jaar hebben gehad en mijn natuurgebied compleet onderwater stond. Gelukkig was er nog wel de optie tot een krokodillentocht, waarbij ze een heerlijk biefstukje uit de boot hangen om zo de krokodillen uit het water te krijgen. Dit leidde tot heel wat coole en angstige momentjes, vooral toen de 7 meter lange "Casanova" onverwacht naast onze boot opdook om een kleinere krokodil te grazen te nemen.

In Darwin wachtte ook Anna op mij, die ik eerder in Tasmanie had ontmoet. Ze had een weekje Bali op de planning staan en zou tegelijk met mij vanuit Darwin vliegen. Na 1 dagje Darwin mochten we in het holst van de nacht opstaan, waar het voor mij tijd werd om (voorlopig) afscheid te nemen van Australie. See you later!

In Bali aangekomen hebben we een scooter gehuurd, wat nog een best een opgave was aangezien er een feestdag gaande was en alles al gesloten was. Uiteindelijk toch eentje gevonden op aanraden van de hotelmedewerker, dus wij helemaal blij!

Hierna volgde de reünie met Nina, we zijn allebei een beetje de tel kwijt hoe lang we elkaar al niet gezien hadden, maar te lang was het zeker!

Op het scootertje zijn we door de hoofdstad van Bali gaan cruisen, om allerlei mooie ogoh ogoh’s te aanschouwen, Balinese spelletjes te spelen en een parade te aanschouwen. Wat een warm welkom in de Balinese cultuur! De dag na onze aankomst was nyepi, het Balinese nieuwjaar. Voor de vooravond maakt iedereen ogoh ogoh’s, die enge monsters moeten voorstellen om de kwade geesten weg te jagen. Op nyepi zelf blijft iedereen binnen en gebruikt geen elektriciteit, aangezien de kwade geesten dan door de Balinese straten jagen. Omdat ze hier niemand vinden besluiten ze de rest van het jaar Bali met rust te laten, tot de volgende nyepi!

Helemaal gelukkig om dit stukje cultuur te mogen ervaren, temidden tussen de locals, scooterden we terug naar het hotel. Ik begon toen door te krijgen dat mijn scooter een beetje haperde met het aangeven van de snelheid en kilometerstand, maar verder niets levensbedreigend. Tot ik vlak voor het hotel een bocht in wilde sturen en probeerde te remmen… Bleken mijn remmen ineens geblokkeerd!

Voor ik het wist lag ik onder de scooter met 10 bezorgde mensen om me heen en een behoorlijke hoeveelheid bloed. Eenmaal in het hotel bleek ik toch wel een diep gat in m'n elleboog te hebben, waarvan de mensen in het hotel dachten dat het allemaal wel goed zat. Gelukkig kon Nina me snel naar een betrouwbare dokter rijden, en was ik een paar uur later 3 hechtingen, een antibioticakuurtje en heel wat doktersrekeningen rijker.

Hierna heb ik het dus maar wat rustiger aan gedaan, aangezien de hechtingen/de wond niet nat mochten worden. Niet snorkelen, niet duiken, geen PADI halen, geen zwembad… Daaaag plannen voor Bali. Achteraf vind ik het helemaal niet erg meer, ik heb hierdoor een stuk meer van het land en de bevolking kunnen meemaken!

In Ubud kon ik helemaal tot rust komen tussen de bizar groene rijstvelden, drinkend uit een kokosnootje terwijl ik bijkwam van m'n yogales. #zen. Ook heb ik een vulkaan beklommen om zonsopgang te zien, met aapjes gespeeld in het Monkeys forest en een hele coole scootertocht (op een andere, betrouwbare scooter) gemaakt door de bergen.

Hierna zou ik nog een paar daagjes naar de Gili eilanden gaan, aangezien ik hier zo veel goede verhalen over had gehoord. Bleek er nou net een hele grote wolk boven de Gili’s te hangen, waardoor het iets minder paradijselijk was dan verwacht. Maar hé, continue regen en overstromingen zijn super chill als je een arm hebt die niet nat mag worden!
Op de Gili's had ik een nieuw reisgenootje ontmoet, waarmee ik na een paar dagen de regen ben ontvlucht om terug te gaan naar Bali. Ik denk niet dat mensen ooit zo blij zijn geweest als Georgia en ik toen de volgende ochtend de zon scheen. Alle Bali belly’s en andere reisproblemen bestonden ineens niet meer, mijn hechtingen mochten eruit en het leven was goed!

Op mijn laatste dagje logeerde ik bij Nina en kreeg ik nog even een privé lesje surfen in Canggu. Heel gek in een andere omgeving en golven die twee keer hoger waren dan ik gewend was, dus ik was extra blij toen ik meteen de eerste golf weer stond! Hierna was het uit met de pret en moest ik snel m'n spullen inpakken om op tijd klaar te zijn voor de taxi die ik had besteld. Ik had hiervoor een Balinese app gedownload, maar die liep af en toe nog wel eens vast… Om 3 uur stonden er zodoende 4 taxi's op mijn naam voor Nina's deur en was er een 5e onderweg. We hebben de chauffeurs maar een beetje laten uitvechten wie me naar het vliegveld mocht rijden, waardoor ik in het begin door 4 taxi's in colonne naar het vliegveld werd begeleid!

Inmiddels ben ik na redelijk wat vertraging maar verder prima vluchten in Londen aangekomen, waar ik een wandeling door Hyde park, langs Oxford street en Covent garden heb gemaakt. Gevolg: backpack is weer een paar kilo zwaarder..

Over een uurtje vlieg ik naar Schiphol, dus dan is de reis echt ten einde… Ik heb er heel veel zin in om iedereen weer te zien en weer in het Nederlandse leven te duiken, maar ik kan ook niet wachten tot mijn volgende reis!
Het plan is nu om zo snel mogelijk aan het werk te gaan, om dan in de herfst nog 1-2 maanden naar Thailand te gaan..

Voor nu dus een einde aan de reisblog, maar zeker niet aan het reizen!

Heel veel liefs en tot snel,
Wyts